Για τον Αριστοτέλη (384–322 π.Χ.), τον πιο σπασίκλα μαθητή του Πλάτωνα, το να κατανοήσεις τον κόσμο δεν ήταν αρκετό· έπρεπε να τον ταξινομήσεις κιόλας. Όντα, λογικές προτάσεις, πολιτεύματα, άστρα – όλα έπρεπε να μπουν σε κατηγορίες, να μετρηθούν, να εξηγηθούν. Αν το σύμπαν είχε κάπου ένα συρτάρι για κάθε πράγμα, ο Αριστοτέλης το είχε ήδη ανοίξει και είχε ξεκινήσει το ξεσκόνισμα. Και αν κάτι δεν ταίριαζε πουθενά, ο Αριστοτέλης δεν πανικοβαλλόταν: απλώς έφτιαχνε μια καινούργια κατηγορία.