«Υπάρχουν θεοί, άνθρωποι και όντα όπως ο Πυθαγόρας.» Ή, τουλάχιστον, αυτό κατάφερε ο Πυθαγόρας (περ. 570–495 π.Χ.) να πιστεύουν οι μαθητές του. Για τον άνθρωπο που έδωσε νόημα στις λέξεις «φιλόσοφος» και «μαθηματικός», το σύμπαν δεν ήταν χαοτικό· ήταν ένας κόσμος, όμορφος και εύτακτος. Και σε αυτόν τον κόσμο, η μουσική, τα άστρα και οι ψυχές υπάκουαν σε αριθμούς — αρκεί να ήξερες να ακούς πίσω από τον θόρυβο.