Ο Μαρίνος (περ. 5ος αι. μ.Χ.) ήξερε ότι δεν αρκεί να θαυμάζεις τη σοφία — πρέπει και να τη σώσεις από τη λήθη. Μαθητής και βιογράφος του δασκάλου του, Πρόκλου, κατέγραψε τη ζωή και τη διδασκαλία του με την αφοσίωση ανθρώπου που ήξερε ότι το τέλος μιας εποχής πλησίαζε. Πάνω απ’ όλα, όμως, αγαπούσε τα μαθηματικά· τόσο πολύ, που κάποτε ευχήθηκε να ήταν όλος ο κόσμος μαθηματικά. Και ίσως, για λίγες στιγμές, στα μάτια του Μαρίνου, να ήταν.